Από τα πολύ διαδεδομένα πάρεργο επαγγέλματα ήταν το τεχνικό επάγγελμα του τσαγκάρη, που ασκούνταν επί μακρό διάστημα υπό τη μορuφή οικοτεχνίας.

Για τη δημιουργία και λειτουργία τσαγκάρικου χρειάζονταν ορισμένα έπιπλα-σκεύη και εργαλεία είτε επρόκειτο περί οικοτεχνίας είτε περί αργοτο-βιοτεχνίας. Τα στοιχειώδη έπιπλα και σκεύη του τσαγκάρικου ήταν οι κοινές καρέκλες που κάθιζαν ο τσαγκάρης και τα τσιράκια (καλφάδες-μαθητευόμενοι - βοηθοί), ο μπάγκος του ένα ξύλινο έπιπλο σε σχήμα και μέγεθος τετράγωνο τραπεζιού τριγυρισμένο με ξύλινο περβάζι, που εξείχε προς τ απάνω, για να μην πέφτουν τα μικρούλικα και εργαλεία που τοποθετούνταν επάνω και χωρισμένο στις γωνιές με εξέχον ξύλινο κορδόνι για να μπαίνουν στα σχηματιζόμενα κενά τρίγωνα χωριστά τα διάφορα μικρούλικα, που χρησιμοποιούσαν συνεχώς μάστορας και βοηθοί κατά την ώρα της δουλειάς δηλ. οι ξυλόμπροκες, τα τελάκια, τα ζαγάρια και οι βιδόμπροκες.

Πάνω στον πάγκο υπήρχαν σουβλιά και τζαγκαροβελόνες στη διάθεση του τσαγκάρη και των βοηθών του για να ράβουν τα πανωδέρματα της καλίκωσης. Υπήρχαν ακόμη σφυριά και κατσαμπρόκοι (μικρά καρφάκια περασμένα μέσα από πέτσινο κεφάλι) για να ανοίγουν τις τρύπες στο κατώπετσο, από όπου περνούσαν οι ξυλόμπροκες, με τις οποίες γίνονταν η προσαρμογή και η στερέωση του κατώπετσου πάνω στην καλίκωση. Πλάι και κοντά στον πάγκο υπήρχε το μαστέλο γεμάτο νερό, όπου έβαζε τα πετσιά και τις χοντρές βακέτες να παλύνουν (μαλακώσουν) για ευκολία στην παραπέρα επεξεργασία. Σε ράφια ή σε κούτελα ραφιών ήσαν τοποθετημένα ή κρέμονταν σε σχετικά μεγάλο αριθμό τα καλαπόδια για να μπορεί να βρίσκεται κάθε φορά το καλαπόδι, που αντιστοιχούσε στο ξαμάρι (στα μέτρα) του κάθε πελάτη. Κοντά στα καλαπόδια υπήρχαν και τα σκουπιά μακρύτερα ξύλα ειδικά επεξεργασμένα, που χρησιμοποιούνταν στο φορμάρισμα του καλαμιού (γάμπας) του στιβανιού.

Όταν τελείωνε και η φάση αυτή ολόκληρο το μεσοκατασκευασμένο στιβάνι περνούσε από τα σκουπιά και ακολουθούσε ύστερα το καλαπόδιασμα και το μοντάρισμα του. Κατά το καλαπόδιασμα ο τσαγκάρης εύρισκε πρώτα τα καλαπόδια που αντιστοιχούσαν στο ξαμάρι (μέτρα ποδιού) του πελάτη και κατόπιν τα προσάρμοζε στα μεσοξετελεμένα στιβάνια κι ύστερα τοποθετούσε εσωτερικά από τα πανωδέρματα των μουζακιών και πάνω στα καλαπόδια τους πιο φτενούς πέτσινους πάτους τω στιβανιών. Ύστερα από το καλαπόδιασμα ακολουθούσε το μοντάρισμα με την προσθήκη της πέτσινης σόλας πάνω στο καλαποδιασμένο στιβάνι. Κατόπιν έπαιρνε ολόκληρο το στιβάνι το στερέωνε με το κατώχι στο γόνατο του με τον πάτο προς τα πάνω και με τη βοήθεια του σφυριού και του κατσαμπρόκου κάρφωνε τις ξυλόμπροκες γύρο-γύρο της σόλας και έτσι γινόταν όλα ένα σώμα. Όταν τελείωνε το κάρφωμα της σόλας έμπαινε το ντακούνι και ακολουθούσε το ξεκαλαπόδιασμα με το γάντζο ένα μικρό εργαλείο που έπιανε το καλαπόδι από την τρύπα που είχε πάνω από τη φτέρνα και το τραβούσε προς τα πάνω και έξω. Μετά το ξεκαλαπόδιασμα εξύνετο ο εσωτερικός πάτος του στιβανιού με τη ράσπα, που ξυλοφάγιζε τις ξυλόμπροκες που εξείχαν. Κατόπιν με τη φαλτσέτα συγκούριζε τη σόλα από γύρου-γύρου και πελεκούσε από πάνω τις εξέχουσες ξυλόμπροκες. Ύστερα με το λαμπούγιο ένα ξύλινο σκληρό μπιμπικωτό εργαλείο ξεχώριζε τη σόλα από το επανώδερμα του στιβανιού και μετά απ αυτό γίνονταν το λουστράρισμα της σόλας με το λυσάκη ξύλινο και αυτό σκληρό εργαλείο, που χουφτωνόταν κατά το χειρισμό του και που είχε στις άκρες ένα είδος σκάλας ώστε να ανταποκρίνεται στο πάχος της κάθε είδους σόλας. Και με το λουστράρισμα της σόλας το στιβάνι ήταν έτοιμο.